Het is even na middernacht…1 februari 2019. Precies 66 jaar na de #Watersnoodramp van 1953. Met 43 jaar ben ik uiteraard veel te jong om precies te weten welke impact deze ramp had op alle achterblijvers en overlevenden, nadat de doden waren geteld. Toch is deze ramp de laatste jaren steeds meer onderdeel van mijn leven geworden; mijn oma en moeder overleefden de ramp…Mijn broer en ik zijn daar het levende bewijs van. Hoe anders had het kunnen aflopen…?

De afgelopen jaren bezocht ik het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk; was ik op de plek waar mijn oma en moeder een aantal bange nachten beleefden voordat ze gered konden worden: een klein Gemeentehuis dat tegenwoordig het Watersnoodhuis Stavenisse heet en museum is geworden. Ook dook ik in de familiegeschiedenis van een aantal verdronken familieleden. Een verhaal dat uitkomt bij twee weeskinderen die tijdens de rampnacht zowel hun ouders, grootouders als hun jongste broertje verloren….

De impact van de geschiedenis is soms overweldigend maar het leert mij ook dat mijn identiteit mede bepaald wordt door het verleden. Het is aan mij om het verleden een constructieve en positieve plaats te geven in mijn eigen leven. Vandaag doe ik dat allereerst door stil te staan bij een gebeurtenis van lang geleden, maar bij velen nog het gevoel geeft alsof het gisteren is gebeurd…..